Roken is een garantie op de dood en op slechte ballen. Sinds jaren wordt overal gepropageerd tegen het roken; op televisie, in kranten en op sigarettenpakjes. De staat wil het ons graag afleren en neemt ons bij de hand door sigaretten duurder te maken. Terecht, zult u zeggen. Zeker. Roken stinkt en je gaat er vaak van dood. Desalniettemin zal ik dit platform gebruiken voor een pleidooi voor roken. Zozeer is Met Man en Muys gesteld op hoor en wederhoor.

Er zijn maar weinig strijders onder de rokers. De meesten hebben het gevecht jaren geleden opgegeven en beamen plukkend aan hun verkleurde baarden en wenkbrauwen dat roken slecht is. Met een gele grimas voegen zij daaraan toe dat ze eigenlijk zouden moeten stoppen. Dat doen ze nooit, en dit is waarom.

In de eerste plaats is roken een uitdaging. Rokers kijken de dood recht in de ogen en drukken hun peuk uit in zijn gezicht. Rokers zijn als coureurs die met meer dan tweehonderd kilometer per uur door een dorpsstraat razen, maar dan zonder helm. Roken heeft dezelfde aantrekkingskracht als een spelletje Russische roulette.

Verder is roken heel stoer. Cowboys in films doen het. Rebellen doen het. Door psychoanalisten werd wel eens opgemerkt dat zo’n sigaretje eigenlijk een soort fallus-symbool is. Lekker rebels, een pik in je bakkes. Voor vrouwen is de sigaret geen fallus, maar geldt hij juist als symbool voor de strijd tegen de fallocratie. Mannen de baas? De vrouw steekt een sigaret op en verpest haar longen omdat zij dat wil!

Roken werkt dus ook bevrijdend. In onze samenleving hebben wij slechts het recht om te leven. De roker eist zijn recht om te sterven op door te roken. Hij mag dan wel sterk ruiken, eruitzien als een lijk en bloed hoesten; hij is wel vrij! De roker wil over het algemeen niet dood, maar wil dat wel graag mogen willen.

Tenslotte hoorde ik laatst van een aanstaande dokter dat roken goed is voor je maag. Hij wist het niet zeker, maar dacht van wel.

Sinds een tijdje zie ik zo nu en dan verontrustende aanplakposters in de stad. “Jouw broodje bal was er niet zonder MBO-ers (en deze poster ook niet)”, prijkt er op willekeurige borden door de stad. Ik zou hier in de eerste plaats wat dingen recht willen zetten. Mijn broodje bal was er wel zonder MBO-ers (maar die poster inderdaad niet). Ik ben WO-er, maar betekent dat dat ik zover van de realiteit verwijderd ben dat ik geen broodje bal kan klaarmaken? Nee, ik ken de samenstelling van een broodje bal. Men neme een kadetje en een gebraden gehaktbal en plaatse de een op de ander, wellicht vergezeld van een jus of pindasaus. Misschien worden we verondersteld verder te denken, de poster is immers gericht aan ons, hoogopgeleide snobs. Doelen ze op de herkomst van het kadetje, of de bal, moeten we denken aan de slachter in het slachthuis of de kadetjesbakker, stuk voor stuk nobele MBO-ers overigens, maar wie geeft dat gehakt zijn mooie rode kleurtje? Of nog beter, wie heeft de koe genetisch gemodificeerd? Dat waren wij.

Bovendien wekt de poster de verkeerde indruk. Ik heb veel respect voor MBO-ers, en ze zijn inderdaad van essentieel belang voor de samenleving. Al het belangrijke werk wordt gedaan door MBO-ers, het zijn bouwvakkers, schilders, schippers, vrachtwagenchauffeurs. Het werk van de WO-er daarentegen is van minimaal belang. WO-ers ontdekken bijvoorbeeld dat monniken in een klooster in Friesland begin 1235 graag dingen overschreven. Of ze ontwerpen een huis, maar dat hoeft in principe maar een keer gedaan te worden, één model is genoeg. Kortom, MBO-ers doen het echte werk, waarom dan een broodje bal? Daar heb je toch geen opleiding voor nodig? Een broodje bal kunnen wij ook assembleren, bouwen en varen kunnen wij echter niet.

De poster is dus beledigend voor zowel WO-ers als MBO-ers. De WO-er wordt gezien als iemand die verstoken is van enige praktische vaardigheden, bij wie het hele leven zich in het hoofd afspeelt. MBO-ers worden aan de andere kant gemarginaliseerd tot broodje-bal-vouwers.