Gisteren zwierde ik over de besneeuwde en bescheten klinkers van de Dam op zoek naar een tram. Daar doe ik meer inspiratie op dan op de redactie waar Claudio oefent met zijn eenwieler. Hij heeft zich kortgeleden aangemeld bij Circus Renz; “een groot schrijver moet grote dingen doen”, meldde hij. Joop is afwezig. Hij zou melk gaan stelen, maar is niet teruggekomen. “Of de eenwieler eruit, of ik!”. Claudio heeft geen woord gezegd en ik ben gegaan.

Straatmuziek vind ik niet zo erg, maar van doedelzak moet ik spugen. Ergens voor een winkel op het Damrak stond een wat houterige idioot toonladders te blazen, pompen of zuigen op zo’n verschrikkelijke zak. Hij trok aan de stokken, zijn hoofd was een enorme rode ballon. Als ik doedelzak hoor moet ik denken aan bevallingen en vulkanen. Twiedelie tuuuuuuut. En altijd klinkt er een zacht gebrom onder in de zak, een astmatische Schot die goedkeurend toekijkt hoe zijn schaap lammeren werpt. Ik wilde op hem aflopen zijn bril breken en overal knopen in leggen. Naast hem gaan staan en meejanken dat ik weet dat de wereld niet mooi is, dat hij dat er niet in hoeft te wrijven.

Maar het allerliefst zou ik een tijdmachine kopen en de uitvinder per ongeluk van een Schots heuveltje duwen. Ik heb alleen geen geld.

Tijdmachine

Vorige week stond er een open brief in de Volkskrant, gericht aan de verontwaardigde lezer. Hij was geschreven door Diederik Stapel. Voor diegenen bij wie er geen lampje gaat branden; Stapel was een psycholoog die zelf zijn data verzon of deze een stukje omboog naar zijn verwachtingen. In zijn brief schrijft hij dat hij ” de wereld net iets mooier wilde maken dan hij is”. Dat nemen wij van Met Man en Muys hem niet kwalijk. De wereld is volkomen ruk en wij dachten toch al dat een psycholoog niet veel afweek van de romanschrijver; de psycholoog ontbeert alleen de fijnschrijverij. Wat ons echter wel verontrustte was het sentimentele en zeurderige “de waarheid is beter af zonder mij”. Met zijn hoofd en armen in het schavot accepteert de gevallen geleerde deemoedig zijn lot.

En nu we hier toch over schrijven. Wij hebben ook u iets te bekennen. De waarheid is ook beter af zonder ons. Wij van Met Man en Muys hebben uw blinde vertrouwen beschaamd. U leurde met ons als als Jehova’s met hun toren en slikte onze verhaaltjes als zoete koek. Honderdduizenden lezers hebben zich weerloos door deze wereld laten slepen met onze fabeltjes. Het was allemaal gelogen. We hebben de feiten gemanipuleerd om de wereld net iets mooier te maken dan zij is. Maar de wereld is niet mooi. Open uw krant en lees! Vergeet ons als de juist ontsprongen bron van informatie en zoek de waarheid! Of kies voor de schone halve waarheid en droom.

Stapel meldt ook dat hij een boek heeft geschreven over zijn ervaringen in deze donkere dagen. Hij weet hoezeer wij houden van zijn verhaaltjes. Bovendien smullen wij van een dergelijke crash, van deze genadeloze ondergang van een succesvol persoon. Diederik heeft zijn gedachten op papier gezet. Dat durven wij niet.

De meest adequate beschrijving voor het gevallen en bijna vergeten kabinet pikte ik op in de stad. Het cocktail trio. De man die deze bittere grap had bedacht zat naast mij op een bankje. Ik was daar net gaan zitten om eens fijn in een boek te lezen. Hij at intussen uit een blikje kattenvoer met een plastic mes en trok een moeilijk gezicht als een een oude zeeman die pruimtabak herkauwt. Soms spuugde hij een bruine sliert speeksel. De smaak van samengeperst vlees en vet spoelde hij weg met een fiere slok bier. Zijn huid had de kleur van een katoenplukker. Toen er een leuk meisje naast hem kwam zitten begon hij zijn vertoog.

‘Ik begrijp het niet, hè… Dan is dit het land met de mooiste vrouwen. En dan moet Willem-Alexander zijn vrouw helemaal uit Argentinië halen. En dan komt zij hier zo de koninklijke familie binnengestormd.’ Het meisje knikte. ‘Dit is trouwens het stomste kutvolk dat ik ooit heb meegemaakt! Ik ben geen Nederlander, hè.’
‘o nee?’
‘Nee. Mijn ouders komen uit Nederlands-Indië. Nederlands-Indië noemden ze dat.’

Intussen werd verderop het 380-jarig bestaan van de Universiteit van Amsterdam gevierd. In een bescheiden ‘glazen huis van de wetenschap’ hielden professoren lange toespraken op lijzige toon en met interessante gelaatstrekken. Achter mij werden enorme joints gedraaid door iemand die de hoop ook al lang geleden had opgegeven, maar nooit bitter was geworden. Hij schreeuwde lachend: ‘Ik hoef geen museum-jaarkaart aan te schaffen, ik zal toch nooit een Rembrandt bemachtigen!’

‘Professeurs zijn het!’, brulde de man naast mij tegen het meisje, dat waarschijnlijk net aan een leuke studie begonnen was, ‘Dat zijn de luiste klootzakken! Professeurs zijn de meest nutteloze eikels ooit. Ze doen helemaal niets en als ze een these moeten schrijven jatten ze het van iemand anders, en ze zitten alleen maar te zuipen! En dan onze regering. Het cocktail trio zou ik ze haast noemen. HET COCKTAIL TRIO! En dan heb je die mislukte worstendraaier uit Brabant. En die conservatieve sukkel die zijne excellentie genoemde wilde worden. En die is zo sloom! van de Christenunie. DE CHRISTENUNIE! CHRISTENUNIE! CHRISTENUNIE!’

Stampend en schreeuwend verliet de man het plein. Misschien was hij ooit wel een politicus die er echt in geloofde.

Voor elke persoon op aarde zijn er 53 legoblokjes geproduceerd. Dat is een geweldig gegeven. Het betekent dat de aarde miljarden legoblokjes met zich meedraagt in haar omzwervingen door het heelal. Bijna een half triljoen plastieken steentjes, een universum op zichzelf. Wat voor geschiedenis zullen de archeologen over duizenden jaren schrijven als ze deze onvergankelijke artefacten vinden? Maakt onze beschaving deel uit van het plastieken tijdperk, wellicht worden wij weer ingedeeld in een stenen tijdperk. Weet u wat wij moeten doen? Wij moeten onze krachten bundelen en iets met al die Lego gaan maken! Ik las laatst dat we met zijn allen gemiddeld drie miljard uur per week aan het spelen van games in virtuele werelden besteden. Deze uren kunnen we ook gebruiken om de echte tastbare wereld om ons heen te verbeteren! Arbeiders aller landen, legoot!

We zouden bijvoorbeeld een eiland kunnen bouwen. Als we alle steentjes gebruiken kunnen we een drijvend eiland ter grote van Ameland bouwen. Als we de witte steentjes niet gebruiken kunnen we daar kleine huisjes van bouwen om in te wonen. We zouden natuurlijk ook gewoon een schip kunnen bouwen om daar omstebeurt een stukje op te varen. Of een dorpje voor daklozen. De autootjes en de deurtjes kunnen qua formaat dan wel een probleem opleveren.

We zouden natuurlijk ook een ambitieuzer project kunnen starten. Een ruimtestation bijvoorbeeld. Of een maankolonie. Daar kunnen we legomannetjes laten wonen. Die zeuren niet, hebben geen zuurstof nodig en ook geen kapper. Ze kunnen gewoon een nieuw kapsel op hun hoofd klikken. Toch is het misschien het verstandigst om een gevangenis te bouwen. Er zijn nog te veel boeven op de planeet.