Verwaarloosde lezer, het zal u vast ontgaan zijn, maar we zijn jarig geweest. Op de eerste januari van het nieuwe jaar werden wij vier jaar oud. “Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen”, werd een pijnlijke waarheid toen wij de redactie openstelden voor het verjaardagsfeest van ons geesteskind. Niemand kwam. We hebben ons eens goed bezat.

De volgende ochtend ontdekte Claudio dat hij de uitnodigingen niet verstuurd had. Dat is voor u echter geen excuus! Facebook vermeldde het gebeuren luid en duidelijk. Nee hoor! Voor de redactie geen Project X. Niemand rukt uit om de redactiekamer eens lekker te slopen, te zuipen, en alles kapot te dansen! Niemand maakt het bij ons zo bont dat de politie met knuppels uitrukt.

We snappen het wel. We hebben veel te weinig van ons laten horen. Het krantje dat u las in uw zoektocht naar duiding in een immer post-moderniserende wereld, het krantje dat uitblonk in waardeloze opinie en onredelijk advies, vol ranzige letters en dikke vette alinea’s, liet u in de steek. Echter, met tranen in de ogen kunnen wij u vandaag meedelen dat dit bewuste krantje is herrezen, als een feniks, verfrist en verjongd.

Hoera.

Vandaag bestaat Met Man en Muys alweer 3 jaar. De redactie is van plan dat ongemerkt voorbij te laten gaan.

Fuck.

Enkele weken geleden werd er op deze site vermeld dat het al enige maanden terug was dat Thomas en Claudio op de redactie gespot waren, en dat zij het reilen en zeilen van dit bastion van beschaving aan de arme Joop overlieten. In de postscriptum van datzelfde bericht stond al geschreven dat Thomas zijn bakkes weer in de MMeM-loods had laten zien. Ook Claudio is ondertussen terecht en heeft de nobele taak van volksvermaak, miseducatie en het zaaien verdeeldheid weer opgepakt.

Het was een koude avond. Joop was druk met het indexeren van zijn theezakjes en Thomas had juist zijn Nepalese adoptiezoon, Chandra, de fijne kneepjes van de corveedienst bijgebracht. Plots klapt de deur naar het toilet open en komt Claudio naar buiten gestapt. “Ik zou het komend half uur daar even uit de buurt blijven.” Joop kijkt verstrooid op en laat van schrik de kist rooibos-bosvruchten uit zijn handen vallen. Thomas geeft Chandra een klap in het gezicht. “Daarom zeg ik ook; gebruik extra sterke toiletreiniger.” Claudio strompelt naar zijn typemachine en begint zonder nog iets te zeggen op het toetsenbord te kloppen.

“Waar kom jij vandaan?” vraagt Joop.
“WC,” bromt Claudio.
“Ga je nu beweren dat je daar de laatste twee en een halve maand gezeten hebt?”
“Hmmhmm.”
“Dat ken ik wel,” aldus Thomas.
Joop ziet in dat hij geen helderder antwoord uit Claudio gaat krijgen en laat het maar rusten. Hij is allang blij dat hij niet meer alleen is voor het dobbelspel tijdens Sinterklaas.

Mocht u denken: ‘kak, waar zijn de splendide kwaliteitsstukken op Met Man en Muys gebleven?’, dan kan ik uw sluimerende breinkronkels bij deze enigszins bijlichten. Want even tussen ons gezegd: ik, Joop, zit al enige tijd helemaal alleen op de redactie. Of dat iets te maken heeft met mijn volgens velen inslechte karakter of met de geurende katoenklaken die ik mijn sokken placht te noemen, durf ik niet te zeggen. In elk geval heb ik Claudio en Thomas al maanden niet meer op hun vertrouwde plek achter hun bureau, tussen de stapels FHM’s en andere plakkerige literatuur, gezien. En na een vreugdevolle maar kortstondige opleving zakte het peil op Met Man en Muys, zoals u ongetwijfeld gemerkt moet hebben, tot een armzalig en mensonterend niveau. De stukken op deze webpagina waren niet zelden het literaire equivalent van jankend sneeuwengelen maken in de eigen, waterige excrementen. Hoewel Kluun daarmee een heel oeuvre vol heeft weten te krijgen, hebben wij het liever niet.

Dat we het liever niet hebben, wil echter nog niet zeggen dat het niet gebeurt. Het is wat dat betreft net als eten bij de lokale Turkse pizzabakker. Dus zolang Claudio en Thomas niet op de redactie verschijnen, heb ik weinig keus en blijft u als lezer het stelselmatige slachtoffer van mijn verwrongen letterkundige oprispingen. Ziet u?

Wellicht vraagt u zich af: ‘maar waar zijn Thomas en Claudio dan?’. Dat is een vraag die ik mij ook al enige tijd stel. Mijn beste gok: Thomas heeft het te druk met zijn lange lijst hobby’s. Zo mag hij bijvoorbeeld graag garnalenpreparaten maken, houdt hij van papier snijden en catalogi drukken, en schijnt hij in het geheim Johan Derksen te zijn. Ik begrijp best dat je dan te weinig tijd overhoudt om naar de redactie te komen. Claudio is ondertussen druk bezig met zijn zoveelste carrière. Na eerdere, minder geslaagde pogingen om aan de bak te komen als zanger van Coldplay, succesvol schrijver en melkmeisje, richt hij zich nu vooral op een toekomst achter de trommel. En ook Claudio begrijp ik wel: slaan op de strakgespannen huidjes van dode dieren is ook vaak toffer dan een gemiddelde dag op de redactie. Zo blijkt vandaag maar weer.

Deze speculaties over hun afwezigheid doen aan die afwezigheid helaas niets af. Ik zal ze vanmiddag nogmaals proberen de redactionele loods in te lokken met de belofte van Franse kaasjes, verse naaktfoto’s van Nico Dijkshoorn en gratis toiletbezoeken, maar ik kan niets beloven. Rest mij u de komende tijd sterkte te wensen: sterkte.

Namens de Redactie,
Joop

Ps. Na het schrijven van dit stuk is Thomas plotseling binnengewandeld. Hij begon enthousiast te typen, spoog in mijn koffie en vertrok daarna weer met twee rollen toiletpapier ‘voor onderweg’.

De Redactie in betere tijden. En onder invloed.

Onze eerste en trouwste lezers kunnen zich de vroegere versie van Met Man en Muys misschien nog herinneren. Op de wekelijkse edities die we destijds uitbrachten verscheen in de linker kolom steevast een update over Dries Roelvink. Met de introductie van Met Man en Muys 2.0 is Dries’ vaste plekje echter komen te vervallen. Om te bewijzen dat we Dries niet vergeten zijn, en om aan uw verzengende smeekbedes eindelijk een eind te maken, willen we u bij deze graag het laatste nieuws over Dries brengen. Met de groetjes van de Redactie.

Dries begint basilicumplantage, maar nog steeds niet gelukkig
Wie dacht of hoopte dat we alle kanten van Dries Roelvink inmiddels wel gezien zouden hebben, heeft het mis. Dinsdag maakte Dries namelijk bekend een basilicumplantage te gaan beginnen in het noorden van Italië. “Ik houd heel erg van lekker eten, en basilicum is daarbij onmisbaar. Bovendien schijnt de zon vaker in Italië,” lacht Roelvink. Uniek is dat je bij Basilica della Dries, zoals de plantage gaat heten, een rondleiding kunt krijgen om de groeiende basilicum met eigen ogen te bekijken. “En wie wil dat nou niet zien?”, aldus Dries.

Beste, lieve, trouwe lezer,

Tot volgende week. Daahaag.

De Redactie

Lieve, gejaagde lezer,

Het is zeker niet voor het eerst dat wij als redactie van labiliteit beschuldigd worden. Sterker nog: onstandvastigheid en incompetentie rekenen we met trots tot de fundamenten van dit online geteem. Zonder de zekerheid van onzekerheid hadden we het immers ook niet vol kunnen houden. Het vreemde is overigens wel dat u als doorleefd lezer van Met Man en Muys onze wispelturigheid toch niet in de volle breedte lijkt te kunnen waarderen. Zo moge althans blijken uit de jankerige briefkaarten en digitale berichten die u ons heeft gestuurd. Nu vinden wij als redactie contact met het plebs om de verkeerde redenen best leuk, maar laat ons voor nu adviseren de emotionele intensiteit daarvan iets te verminderen. Uit pure ellende dreigen Dries Roelvink op de redactionele loods af te sturen om ons zo tot schrijven te dwingen; dat gaat ons niet in de koude, klamme kleren zitten.

U zult anderzijds ook gezien hebben dat wij in alle rust weer begonnen zijn wat letters op papier te zetten. Toegegeven: sommige combinaties zijn meer geslaagd dan andere. U moet echter weten dat wij naast deze wervelende baan ook nog allerlei fantastische hobby’s hebben die stuk voor stuk ontzettend veel tijd en aandacht vragen. Regressietherapie voor stukken slachtafval, bijvoorbeeld, leer je niet in één dag. Kalmte en geduld, dat is wat wij bij de beoefening van onze hobby’s moeten aanwenden, en het is eveneens wat wij zo nu en dan van u willen vragen. Paniek niet als de redactie er wegens dronkenschap niet in slaagt met ijzeren regelmaat verse kopij op uw beeldscherm te laten verschijnen. Wacht, en laat de sporadische kunststukjes en literaire climaxen in volle lijdzaamheid tot u komen. Zelfrepressie loont, wij kunnen het weten.

Met toffe begroeting,

De Redactie

Lieve, koppige lezer,

Het zal u niet ontgaan zijn dat het de afgelopen tijd nogal rustig is geweest op Met Man en Muys. Wellicht was u in de veronderstelling dat de redactie op vakantie was; lekker skiën of bakken in de winterzon. Of dat we onze verjaardag gewoon ontzettend ranzig aan het vieren waren. Allemaal uiterst redelijk, zonder meer. Maar in alle eerlijkheid heeft ons gezellige diner als voorschotje op de kerst in totaal drie weken in beslag genomen, en dit is de eerste keer in ruim 21 dagen dat we enigszins nuchter op de redactie zijn verschenen. En zoals u begrijpt worden er in een nuchtere bui echt belachelijk slechte stukken geschreven, dus uw geduld wordt nog even op de proef gesteld. Zodra wij de lucht van braaksel uit onze neusholtes hebben verdreven, kunt u weer op ons rekenen. Ten slotte willen wij u alleen nog meegeven dat de grootste ongewervelde diersoort de ‘kolossale inktvis’ is. Als je het over goed gekozen namen hebt.

Proost!

De Redactie