Redactielid Thomas de Looier krabde zich deemoedig achter de oren toen hij de barbecue opborg voor een winterstop. Het laatste restje zomer was in de blokhut verdwenen. Maar geen reden tot paniek, zo vonden redactieleden Claudio en Joop. Het verdwijnen van de zomer kondigde een nieuw seizoen aan; de herfst, het seizoen van de bockbieren. Om het bockbierenseizoen op passende wijze te openen reizen de redactieleden en fotograaf af naar het winderige land Texel. Daar tussen de schapen en het groen geniet het gezelschap voor het eerst dat jaar van een authentieke Texels stormbock.
Het is koud en donderdag als wij vertrekken naar Waddeneiland Texel. Kleumend en gedesillusioneerd verlaten wij Den Helder door het schip dat ons naar Texel zal brengen te betreden. Waarom geen brug? Of tunnel. Na eindeloze trappen en stinkend geronk van auto’s weten wij de reling te bereiken om over te geven. Meeuwen krijsen zich schor en schijten naar hartelust. Waarom Texel?
Het antwoord op die vraag is eenduidig en simpel. Texel brouwt haar eigen bier en dat is goed. Hoe kunnen we van authentiek Texels bier genieten zonder Texel daarbij te ruiken, schapen te bewonderen en te ruiken, gras, wind en regen te verduren? Het eilandgevoel is belangrijk wanneer men een serieuze drinker is. Er deed zich echter een probleem voor zodra wij voet aan wal zetten. De vonk sloeg niet over en het eilandgevoel bleef uit. De weersomstandigheden droegen bij aan de verloren romantiek van het eiland, maar ook de vlakheid.
Maar nu wij er toch waren besloten wij niet op te geven, ondanks de over het algemeen defaitistische aard van de redactie. Misschien moest het groeien, dat eilandgevoel, en kon je pas na jaren op het eiland gewoond te hebben zeggen: “Het is alsof ik altijd op vakantie ben”. Oppervlakkigheid.
Na een suffe rondleiding door een nog veel suffere brouwerij weten we zeker dat we goed zitten. We hebben een aantal keer gehoord dat het bier gefabriceerd wordt met door de duinen gefiltreerd water, daarnaast komt alle hop en mout van het eiland. Daar betaal je ook voor. Wat is er mis met mout uit Ecuador?
Goedgeluimd kondigen wij ons vertrek aan, weg van de brouwerij, op naar het weiland voor de ultieme Texels Bier ervaring. Op het weiland staan schapen en een boerderij. Het eilandgevoel blijft uit, maar het seizoen moet dan toch geopend worden.
De lage zon geeft fijn geel licht en dat komt ons gemoed ten goede. Datzelfde gemoed wordt enkele minuten later bekoeld door een regenbui. Maar wij zijn simpel. We zijn weer tevreden wanneer de zon terugkomt. Onze stemmingswisselingen lopen synchroon met het constante afwisselen van buien en zon op deze Texelse namiddag. Het besluit om te genieten ondanks koude en barre weersomstandigheden laat lang op zich wachten, maar uiteindelijk hakt Claudio de knoop door. Hij gaat staan om stoïcijns te genieten.
Joop en Thomas volgen. Deze actie die zowel protest als tevredenheid uitdraagt wordt beloond met een fraaie regenboog. Dramatiek heeft lang op zich laten wachten, maar komt dan uiteindelijk toch nog. Bijna komen we tot een collectief eilandgevoel. Net niet. We moeten ons haasten naar de boot en het is weer gaan regenen. In een weiland staat een bord, Ons eiland voor de Heiland. Dan mogen ze wel iets beter hun best doen.