Op het moment van schrijven zit ik in mijn ouder’s woonkamer waar “The X-Factor” aan staat op de televisie. Voor de mensen dat niet kennen; het is een zangwedstrijd waarin een rapper, een saxofoniste en twee commercieel succesvolle, maar artistiek achtergestelde zangers op zoek gaan naar nieuw zangtalent.
Het is niet leuk om zo’n programma met mij te kijken, maar dat ligt niet aan mij. Dat komt omdat het een slecht programma is, waarin de hoofdrollen zijn weggelegd voor mensen die ergens tussen slecht gekwalificeerd en dom vallen. Wanneer ik daar zo af en toe een opmerking over maak, vind ik niet dat je dat mij kan aanrekenen. Ik heb heus het beste voor met de mensen van het programma, maar als er nooit kritiek wordt geuit, leer je nooit iets. Je gaat het een docent ook niet kwalijk nemen als hij een slecht voorbereide leerling een onvoldoende moet geven.
Het was vanavond de eerste keer dat ik “The X-Factor” heb gekeken. Ik kende het fenomeen uiteraard wel, en ik ben ooit wel eens gedwongen een aflevering van Idols te kijken, maar deze (vrijwel identieke) uitvoering van het format had ik nog nooit gezien. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het best vermakelijk vond, hoewel dat hoofdzakelijk door leedvermaak kwam. Zo vond ik het bijzonder grappig te zien hoe een muzikaal wat minder begaafd jurylid probeerde uit te vogelen wat er mis was toen een kandidaat in een verkeerde toonsoort inzette, of hoe een stel jonge pubers met overduidelijk ingestudeerde, compleet misplaatste gangsterrapbewegingen probeerde voor de toondoofheid van het merendeel van hun groep te compenseren.
Het grappigst is het wanneer er gepraat wordt. De kandidaten en juryleden hebben veel soortgelijke programma’s van Amerikaanse bodem gezien en hebben de daar gebruikte manier van praten overgenomen. Wat zij zeggen zit daardoor vol groots klinkende, maar nietszeggende uitspraken, anglicismen, verhaspelde gezegdes en dingen die gewoon niet kloppen. Hieronder heb ik enkelen van mijn favorieten op een rijtje gezet.
Blaas me weg.
Jullie gaan aan.
Je bent nu al een geboren talent.
Hij heeft zijn kern gevonden.
In het begin van je carrière moet je iemand zijn.
Je bent kabam, weet je wel?
Misschien, qua zangtechnisch, lukt het me niet de beste techniek neer te zetten…