Over de verfilming van boeken wordt uiteenlopend gedacht. De één vindt het een prima manier om in aanraking te komen met verhalen die hij of zij anders toch nooit zou lezen, terwijl de ander het al een grove schoffering van schrijver Jack Kerouac vindt dat niet diens naam, maar die van regisseur Walter Salles boven dit stuk prijkt. Want voor wie het nog niet begrepen had: On the Road is een verfilming van Jack Kerouac’s gelijknamige boek. Zonder mij in de discussie van boek versus film te willen storten, luidt de grote vraag natuurlijk of de verfilming een beetje recht doet aan het boek.

Laat ik eerlijk beginnen: ik heb het boek van Kerouac niet gelezen. Ik heb er wel verhalen over gehoord, samenvattingen van gezien en het zelfs eens in handen gehad (zojuist nog), maar ik heb nog nooit een fysieke letter uit het boek gelezen. Als gevolg daarvan kon ik de film tamelijk onbevangen en onbevooroordeeld bekijken. Zo viel het mij op dat het verhaal in wezen heel simpel is: een (tot dan toe) niet al te succesvolle en fantasierijke schrijver rijdt samen met een vriend kriskras door de Verenigde Staten. Ze zien echter voornamelijk Denver en New York en roken aan de lopende band sigaretten. Onderweg gebeurt er niet zo ontzettend veel spannends: ze drinken over het algemeen whisky, eten amfetaminen, lezen eindeloos uit hetzelfde boek en duiken met graagte op alles dat een hartslag heeft. Dat is echter meestal Kristen Stewart, die de mannen op een groot deel van de trip gezelschap houdt en zodoende (vanzelfsprekend) naakt tussen de heren op de voorbank van de auto belandt om hen beide handmatig een plezier te doen. En wat dies meer zij. De reisgenoot van de beginnend schrijver laat op hun reizen een spoor van vernieling achter, compleet met baby’s, diefstal, scheidingen, marihuana en ontrouw, terwijl de schrijver dit alles maar een beetje aanziet en zelf verder niet zoveel beleefd.

Zonder het boek gelezen te hebben bekroop mij bij het zien van de film een gevoel van leegte: het semi-intellectuele, mystieke gebabbel boven een glas bier, de bijna geforceerde rücksichslosigkeit in het (geslachts)verkeer, de lange, peinzende stiltes in de dialogen, de niks betekenende mijlen. Oppervlakte. “Precies,” zo vertrouwde Thomas mij toe, “leegte. Dat is wat het is. Daar draait het boek om. En dat komt in de film wel mooi naar voren.” Thomas is de slimste op de redactie. Hij heeft On the Road wel gelezen. De film legt twee en een half uur rekenschap af van de eveneens in het boek gevoelde leegte. En alsof dat nog niet genoeg is kom je ook veelvuldig aan je trekken als je liefhebber bent van de borsten van Kirsten Stewart (als u ons via laatstgenoemde zoektermen heeft gevonden: welkom!). Uiteindelijk moet de conclusie luiden dat Walter Salles met mooie beelden vertelt wat Kerouac bedoelde te zeggen. Tenminste, dat denk ik. Als ik het boek gelezen zou hebben.