BVN

Vorige week had ik het genoegen een paar dagen en nachten in het buitenland te verblijven. Na vele uren wandelen door de gerieflijke straten van de betreffende stad (Frankfurt), keerden mijn wederhelft en ikzelf terug naar onze hotelkamer. Daar besloten we de televisie eens aan te zetten, op zoek naar interessants uit het fascinerende televisielandschap van Duitsland.

Het werd BVN.

Eenieder die wel eens in het buitenland beschikking heeft gehad over een televisietoestel, weet dat BVN de Nederlandse omroep voor Nederlanders (en blijkbaar ook Vlamingen) in het buitenland is. Ik zou niet direct willen impliceren dat het daarmee een vakantiezender is, maar ik zou tegen zo’n bewering ook geen bezwaar maken. De programmering laat ons wat dat betreft ook in het ongewisse: het is een merkwaardige melange van van alles. Zo begint de avond nog traditioneel met het nieuws, gevolgd door Nieuwsuur. Dat doet de Nederlander in den vreemde goed: de noodzakelijke update van de stand van de wereld en daarna een prettige scheut onderzoeksjournalistiek. En Twan Huys is natuurlijk een baas.

Daarna nam de avond echter een heel andere wending. Na Nieuwsuur kregen we namelijk Flikken Maastricht voorgeschoteld, de Nederlandse poging tot het maken van een detective. Het decor van de serie is Maastricht, een stad waar niemand te verstaan is, behalve de hoofdrolspelers van deze serie. Die spreken zonder uitzondering of gêne met een harde g. Dat wordt door het matige acteerwerk en vrij zwakke plot gelukkig nooit al te storend.

Als de welwillende reiziger die serie uitgezeten heeft, wacht hem helaas nog geen bevrijding van de last van het Nederlanderschap. BVN zond hierna namelijk het jubileumconcert van Ronnie Tober uit. Mocht die naam u niets zeggen, dan raad ik u van harte aan dat zo te houden. Maar laat ik het zo omschrijven: dat iemand iets lang doet, wil niet zeggen dat hij of zij het ook goed kan. Ronnie Tober is daarvan het overtuigende bewijs. Hij vierde zijn 50-jarig jubileum voor de camera’s van MAX, in een zaal met ongeveer dertig deinende ouderen, stuk voor stuk ogenschijnlijk enthousiast over het beroerde playbackwerk van Tober. En dan te bedenken dat BVN staat voor ‘Het Beste van Vlaanderen en Nederland’. Zum kotzen.

Na een goed half uur tussen Duitse zenders geschakeld te hebben, keerde ik weer terug naar BVN. Daar verschenen nu de hangende gezichten van Pauw en Witteman. Dat was een verademing, hoewel de uitheemse Nederlander dan natuurlijk liever Eva Jinek ziet. Begrijpelijk, maar qua inhoud doen Pauw en Witteman amper onder voor Jinek, en dat is al heel wat na de geestdodende anderhalf uur BVN die hieraan vooraf ging. Hierna heb ik de televisie uitgezet en ben verontrust en gedesillusioneerd gaan slapen.

Of BVN een vakantiezender is of niet, blijft dus lastig te beoordelen. In elk geval slagen ze er wel in je het gevoel te geven voorlopig nog niet naar huis te willen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *