Glasbak

Al eerder schreven wij van Met Man en Muys over sociale ongemakkelijkheid. Hier bijvoorbeeld, of hier. En hier. We blijken, na kort en oppervlakkig onderzoek, niet de enige die weleens in het openbaar in verlegenheid gebracht worden: er zijn schijnbaar meer mensen die een blosjes op de wangen krijgen wanneer iemand ze aanspreekt op het feit dat ze een leverworst over de borststreek aan het uitsmeren zijn. Vandaag kunnen we weer een nieuwe, ongemakkelijke situatie aan de groeiende lijst pijnlijkheden toevoegen: de glasbak.

Het was druk bij de supermarkt. Zo druk zelfs dat sommige mensen ervoor kozen om buiten de schuifdeuren te blijven staan, wachtend totdat zijn of haar wederhelft die snelle boodschap had gehaald. Recht voor de supermarkt, en dus ook voor de neus van de wachtenden, staan de glas- en papierbakken. Daar moest ik dan zijn. Bij gebrek aan een boeiender uitzicht, draaiden de blikken van de buitenblijvers als vanzelf naar mij en mijn tas vol glas. Ik voelde de naderende vooroordelen al in mijn nek prikken: “Zozo, dat zijn wel heel veel wijnflessen zeg!” en “Gooit hij nou een fles met dop in die bak!?”. Pijnlijk, al te pijnlijk. Mij bewust van het vonnis dat spoedig over mij voltrokken zou worden, besloot ik dat ik deze handeling snel en professioneel zou gaan uitvoeren. Door mijn rapheid en schijnbare onberispelijkheid zouden hoofdschuddende omstanders geen kans hebben. Sociale crisis afgewend.

Het ging fantastisch. De beschimmelde potten appelmoes, de lege flessen alcohol, enkele stinkende jampotten met dop: ze vlogen de bak in. En nergens hoorde ik nog maar het begin van een sociale afwijzing. Zo direct, na het witte glas, zou ik naar de bak voor het bonte glaswerk lopen en dezelfde succesformule hanteren. Eén blik naar die tweede bak leerde mij echter dat dát de bak voor het witte glas was. Dat stond er nota bene met erg grote letters op. Met andere woorden: ik had mijn witte glasafval zojuist enthousiast in de bonte bak gegooid. Om de sociale druk van de ketel te halen, liep ik naar witte glasbak, fronste in een poging zo verbaasd mogelijk te lijken, en leegde vervolgens de rest van mijn tas in de bonte container. Daarna probeerde ik zo nonchalant mogelijk bij de bakken weg te lopen, maar wist dat het oordeel van de openbare jury niet mals kon zijn. Zuivere afkeuring. En volkomen terecht.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *