Mocht u denken: ‘kak, waar zijn de splendide kwaliteitsstukken op Met Man en Muys gebleven?’, dan kan ik uw sluimerende breinkronkels bij deze enigszins bijlichten. Want even tussen ons gezegd: ik, Joop, zit al enige tijd helemaal alleen op de redactie. Of dat iets te maken heeft met mijn volgens velen inslechte karakter of met de geurende katoenklaken die ik mijn sokken placht te noemen, durf ik niet te zeggen. In elk geval heb ik Claudio en Thomas al maanden niet meer op hun vertrouwde plek achter hun bureau, tussen de stapels FHM’s en andere plakkerige literatuur, gezien. En na een vreugdevolle maar kortstondige opleving zakte het peil op Met Man en Muys, zoals u ongetwijfeld gemerkt moet hebben, tot een armzalig en mensonterend niveau. De stukken op deze webpagina waren niet zelden het literaire equivalent van jankend sneeuwengelen maken in de eigen, waterige excrementen. Hoewel Kluun daarmee een heel oeuvre vol heeft weten te krijgen, hebben wij het liever niet.
Dat we het liever niet hebben, wil echter nog niet zeggen dat het niet gebeurt. Het is wat dat betreft net als eten bij de lokale Turkse pizzabakker. Dus zolang Claudio en Thomas niet op de redactie verschijnen, heb ik weinig keus en blijft u als lezer het stelselmatige slachtoffer van mijn verwrongen letterkundige oprispingen. Ziet u?
Wellicht vraagt u zich af: ‘maar waar zijn Thomas en Claudio dan?’. Dat is een vraag die ik mij ook al enige tijd stel. Mijn beste gok: Thomas heeft het te druk met zijn lange lijst hobby’s. Zo mag hij bijvoorbeeld graag garnalenpreparaten maken, houdt hij van papier snijden en catalogi drukken, en schijnt hij in het geheim Johan Derksen te zijn. Ik begrijp best dat je dan te weinig tijd overhoudt om naar de redactie te komen. Claudio is ondertussen druk bezig met zijn zoveelste carrière. Na eerdere, minder geslaagde pogingen om aan de bak te komen als zanger van Coldplay, succesvol schrijver en melkmeisje, richt hij zich nu vooral op een toekomst achter de trommel. En ook Claudio begrijp ik wel: slaan op de strakgespannen huidjes van dode dieren is ook vaak toffer dan een gemiddelde dag op de redactie. Zo blijkt vandaag maar weer.
Deze speculaties over hun afwezigheid doen aan die afwezigheid helaas niets af. Ik zal ze vanmiddag nogmaals proberen de redactionele loods in te lokken met de belofte van Franse kaasjes, verse naaktfoto’s van Nico Dijkshoorn en gratis toiletbezoeken, maar ik kan niets beloven. Rest mij u de komende tijd sterkte te wensen: sterkte.
Namens de Redactie,
Joop
Ps. Na het schrijven van dit stuk is Thomas plotseling binnengewandeld. Hij begon enthousiast te typen, spoog in mijn koffie en vertrok daarna weer met twee rollen toiletpapier ‘voor onderweg’.
De Redactie in betere tijden. En onder invloed.